ROZWÓJ KREATYWNOŚCI POPRZEZ TANIEC. (LABAN)

METODA GIMNASTYKI TWÓRCZEJ RUDOLFA LABANA

Twórcą metody gimnastyki twórczej, zwanej również metodą improwizacji ruchowej czy nowoczesnym tańcem wychowawczym był Rudolf Laban. Powstała ona w opozycji i w akcie protestu wobec ruchu odwzorowywanego, wykonywanego na komendę i polega na ruchu podejmowanym zgodnie z własną inwencją, fantazją i doświadczeniem. Zgodnie z tą koncepcją ćwiczenia gimnastyczne powinny mieć formę zadań otwartych, które zapewniają swobodę i możliwość decydowania o sposobie wykonywania ruchu, a tym samym wyrażania swojej indywidualności.

Podczas zajęć prowadzonych metodą Labana obowiązują zasady:

• każdy ćwiczący wykonuje zadania ruchowe na swój sposób ( bez pokazu),moja kinosfera
• zajęcia prowadzone są w luźno ustawionej grupie, a pozycja wyjściowa do ćwiczeń jest dowolna dla każdego dziecka,
• elementem towarzyszącym wykonywaniu zadań ruchowych może być muzyka.

Tematyka ruchu dotyka 16 podstawowych tematów. Za przykład zadań ruchowych dotyczący

pięciu zasadniczych tematów posłużą nam  przykładowe ćwiczenia w obrębie każdego z nich:

1. Wyczucie (świadomość) własnego ciała. 

- Gąsienica - leżenie przodem, dzieci pokazują jak porusza się gąsienica;

- Słoń, wróbel, kot... - naśladowanie ruchem wymienionych zwierząt (pokażcie jak porusza się kot, który próbuje upolować mysz);

- Kwiatek - dzieci pokazują jak rozwija się kwiatek, gdy świeci słońce i jak się zamyka, gdy słońce zachodzi;

- Dotykanie jedną częścią ciała do drugiej, np.: łokieć wita się z piętą, czoło wita się z kolanem, nos wita się z ręką.

2. Wyczucie ciężaru i czasu. 

- Piłka - dzieci pokazują jak odbija się ciężka piłka, a jak lekka dmuchana;

- Film - dzieci pokazują jak zachowują się ludzie na filmie, który jest przyśpieszony, a jak na filmie zwolnionym;

- Chwytanie baniek mydlanych, opadających liści lub, piórek.

3. Wyczucie przestrzeni. 

- Pułapka - dzieci wyobrażają sobie, że ich buty przykleiły się do podłogi, należy spróbować je 'odkleić';

- Motylki - dzieci pokazują jak fruwają motylki;

- Rysunki - przy muzyce dzieci rysują w powietrzu dowolne figury, następnie poruszają się po sali wg narysowanego przez siebie projektu.

 4. Rozwijanie wyczucia płynności ruchu i ciężaru ciała w przestrzeni i czasie.

- Pszczoły - (przy muzyce) slalom między kwiatkami;

- Wiatr - dzieci pokazują jak porusza się człowiek idący pod wiatr i jak idący z wiatrem;

- Swobodny taniec przy muzyce na pauzę przyjęcie zastygłej pozycji ciała.

 5. Adaptacja ruchów własnych do ruchów partnera lub grupy. - Lustro (w parach) - jedno dziecko wykonuje dowolne ruchy, drucie stojące naprzeciw niego powtarza je wiernie(zmiana ról);

- Taniec - dzieci tańczą przy muzyce, na pauzę dowolną częścią swojego ciała starają się dotknąć dziecka stojącego najbliżej.

 
Przy konstruowaniu toku zajęć obowiązują trzy zasady:
1. Zasada wszechstronności.
2. Zasada naprzemienności wysiłku i rozluźnienia. ( jak we wcześniej wspomnianej relaksacji)
3. Zasada stopniowania trudności.

W tej koncepcji wychowania fizycznego dziecko ćwiczy to, na co ma ochotę i na co je stać. Liczy wyłącznie na siebie, ponieważ nikt niczego mu nie narzuca, ale i nikt mu nie pomaga.

Założeniem gimnastyki twórczej Rudolfa Labana jest wiązanie ruchu ze słowem, rytmem i muzyką. Nauczyciel podczas zajęć nawiązuje do pór roku, ważnych wydarzeń, wykorzystuje znane dzieciom piosenki i wierszyki. Różnorodność form ruchowych oraz sposób zajęć stwarza dzieciom możliwość twórczego działania. Sprzyja temu atmosfera towarzysząca zajęciom: swoboda, humor, śmiech. Rudolf Laban duży nacisk kładł nie na efekt, lecz na sposób wykonania, tworzenia przez dziecko ruchu. Dziecko podczas zajęć jest jednocześnie aktorem i autorem.

Opracowała:

Justyna Kucharska

 W swoich założeniach metoda nawiązuje do Rozwijającego Ruchu w/g W. Sherborne.

http://www.sherborne-international.org/home/